... moje serduszko, moje maleństwo, moje światełko, moja kruszynka, moja radość, moja Selciusia odeszła... Niespodziewanie, 10 maja, podczas rutynowej wizyty w przychodni weterynaryjnej. Nasza druga kotka Luna jechała na zabieg usuwania kamienia nazębnego, a Selenka, przy okazji, na obcięcie pazurków. I nagle zasłabła. Czterech weterynarzy usiłowało ją uratować. Nie udało się...Serduszko nie wytrzymało. Nie wiadomo co się stało. Prawdopodobna niewykryta wrodzona wada serca i pojawił się jeszcze obrzęk płuc, dlatego nie dało się jej zaintubować. Nie było żadnych objawów. Była radosną, przytulaśną i bardzo skoczną koteczką. Apetyt jej dopisywał. Nie skończyła jeszcze 5 lat. To stanowczo za mało, żeby odchodzić. Wymarzyłam ją sobie kiedyś. A ona przeskoczyła te moje marzenia. Towarzyszyła mi na każdym kroku, zawsze mnie witała i była takim wiecznym dzieckiem. Słodki łobuz. Wiem, niektórzy powiedzą, że to tylko zwierzątko, że będzie nowe. I będzie. Ale Selcia była jedna jedyna. Idealna. I nie potrafię pogodzić się z tym, że odeszła tak szybko.
